Ogrenci evine requiem

Soydum onu
Parça parça böldüm onu
Kaybolup gitti yavas yavas
Kimligini kaybetti
Gururunu kirdim
Yavas yavas silindi
Ölüyordu
Filim seridi gibi hayati önümüzden akip geciyordu
Bizde üzerine basmamaya, icine dusmemeye cabaliyorduk o anilarin

Körpeydi daha
Son kullanim tarihi dolmamisti
Kullanilmisti, simdi gozlerimden akan yalvarislari elimin tersi ile silerek
Filimlerdeki maskesi dusmesin diye eline tabanca almak zorunda kalan iyi adamlar gibiyim
Bosaltiyorum mermilerimi
Bosaltiyorum onu
Baskasinin tanimadigim ellerine birakiyorum
Evlatlik veriyorum onu param cebimde kalsin diye
Adresini asla unutmayacagim ama kapisini calmaya hakkim olmayacak bundan sonra

O benim kara sevdam
O benim gençligim
Cilgin, eglenceli, tehlikeli, zorluklar ve mutlulugun en guzel pariltilari ile dolu olan yillarim
O benim elime çekiç alisim, o benim devlet dairelerinde sira bekleyisim,
O benim ben olusum, yetismeyi ogrenisim
O benim gece yarilarinda buyume sancilarindaki susukun aglayislarim
O benim pismanliklarim, asik oluslarim
O benim yemek yapmayi ogrenisim ve kötü sonuc veren tencereleri yinede mideye indirisim
O benim… daima
O benim di
Artik senin
Paris mozagigi ortasinda, bir çin mahallesi
Kelimelerim asla yetmeyecek
Hep bir baska fikir, dusunce, hatira, beni unutmussun diyecek satirlarima
Seni seviyorum “52, avenue de Choisy appt 29”
Bu seni son yazisim